ความสุขที่แท้จริงอยู่ในตัว 490813C รอบสาย

 

ความสุขที่แท้จริงอยู่ในตัว 

วันอาทิตย์ที่  ๑๓  สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๙ (๐๙.๐๐ - ๑๑.๐๐ น.)

งานบุญวันอาทิตย์ ณ สภาธรรมกายสากล

ปรับกาย

เมื่อเราได้สวดมนต์บูชาพระรัตนตรัยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้ไปตั้งใจให้แน่แน่ว มุ่งตรงต่อหนทางพระนิพพานกันทุกๆ คนนะลูกนะ

ให้นั่งขัดสมาธิ โดยเอาขาขวาทับขาซ้าย มือขวาทับมือซ้าย ให้นิ้วชี้ของมือข้างขวาจรดนิ้วหัวแม่มือข้างซ้าย วางไว้บนหน้าตักพอสบายๆ

หลับตาของเราเบาๆ หลับตาสักค่อนลูก พอสบายๆ คล้ายกับตอนที่เราใกล้จะหลับ อย่าไปบีบเปลือกตา อย่ากดลูกนัยน์ตานะ หลับพอสบายๆ แค่ขนตาสัมผัสกัน แตะกัน เหมือนเผยอนิดๆ ปรือๆ นิดๆ พอสบายๆ

ปรับใจ

แล้วก็ทำใจของเราให้เบิกบาน ให้แช่มชื่น ให้สะอาด บริสุทธิ์ ผ่องใส ไร้กังวลในทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม ให้ปลด ให้ปล่อย ให้วาง ให้คลายความผูกพัน ในคน ในสัตว์ ในสิ่งของ ในธุรกิจการงานบ้านช่อง การศึกษาเล่าเรียน หรือเรื่องอะไรที่นอกเหนือจากนี้

ให้ทำประหนึ่งว่า เราอยู่คนเดียวในโลก ไม่เคยมีเครื่องพันธนาการของชีวิตเลย ทำตัวของเราให้มันสบายๆ ให้ผ่อนคลาย ให้ใจใสๆ แช่มชื่น เบิกบาน แล้วเราก็มาสมมติว่า ภายในร่างกายของเรานั้น ปราศจากอวัยวะ สมมติว่า ไม่มีปอด ตับ ม้าม ไต หัวใจ เป็นต้น ให้เป็นปล่อง เป็นช่อง เป็นโพรง เหมือนลูกโป่งเลยแหละ กลวงภายใน คล้ายลูกโป่งที่เราเป่าลมเข้าไปนะจ๊ะ

วางใจ

คราวนี้เราก็รวมใจมาหยุดนิ่งๆ ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ใจที่คิดแวบไปแวบมาในเรื่องราวต่างๆ ภายนอกให้มารวมหยุดนิ่งๆ อยู่ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ซึ่งอยู่ในกลางท้องของเรา ในระดับที่เหนือจากสะดือขึ้นมา ๒ นิ้วมือนะจ๊ะ

โดยสมมติว่า เราหยิบเส้นด้ายขึ้นมา ๒ เส้น นำมาขึงให้ตึง จากสะดือทะลุไปด้านหลังเส้นหนึ่ง จากด้านขวาทะลุไปด้านซ้ายอีกเส้นหนึ่ง ให้เส้นด้ายตัดกันเป็นกากบาท จุดตัดจะเล็กเท่ากับปลายเข็ม เหนือจุดตัดนี้ขึ้นมา ๒ นิ้วมือ ตรงนี้แหละ เรียกว่า ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗

ความสำคัญของฐานที่ ๗

ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เป็นที่เกิด ที่ดับ ที่หลับ ที่ตื่น และก็เป็นทางไปสู่อายตนิพพาน ทางที่จะทำให้เราได้บรรลุมรรคผลนิพพาน เป็นทางของพระอริยเจ้า ที่เราเรียกว่า อริยมรรค เป็นทางแห่งความบริสุทธิ์เรียกว่า วิสุทธิมรรค เป็นทางหลุดพ้นจากกิเลสอาสวะเรียกว่า วิมุติมรรค หมายเอาเส้นทางสายกลางภายในนี้อันเดียวกัน แม้มีชื่อเรียกแตกต่างกันไปก็ตาม โดยมีจุดเริ่มต้นตรงนี้แหละ

พระพุทธเจ้าพระอรหันต์ทั้งหลาย เมื่อท่านคลายความผูกพันในทุกสิ่งแล้ว เพราะว่าสิ่งทั้งหลายทั้งปวงเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็น คน สัตว์ สิ่งของ เป็นต้น ล้วนไม่มีสาระแก่นสารอะไร ไม่มีประโยชน์ที่จะไปผูกพัน เพราะดับทุกข์ไม่ได้ แถมเป็นบ่อเกิดแห่งความทุกข์ ความทรมานของชีวิต เป็นเหตุให้เวียนว่ายตายเกิดในสังสารวัฏ

๑๘ กาย แผนผังของชีวิต

ให้คลายความผูกพัน เพราะต้องคลายความผูกพันแล้ว ใจก็จะมาหยุดนิ่งๆ นุ่มๆ เบาๆ สบายๆ ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ตรงนี้แหละ และก็เห็นแผนผังของชีวิตคือสิ่งที่มีอยู่ในตัวแล้ว เห็นดวงธรรมใสๆ เห็นกายภายในซ้อนๆ กันอยู่ เรียกว่า กายในกาย เห็นเวทนาในเวทนา

เวทนา ในที่นี้ไม่ได้แปลว่า น่าสงสาร คือ เห็นที่ตั้งแห่งความสุขและไม่สุขไม่ทุกข์ แล้วก็เห็นธรรมในธรรม จิตในจิต

กาย เวทนา จิต ธรรม ก็คือ เห็นแผนผังของชีวิตอยู่ภายในซ้อนๆ กันอยู่

กายในกายก็มีกายมนุษย์ละเอียดซ้อนอยู่ในกายมนุษย์หยาบ

กายทิพย์ซ้อนอยู่ในกลางกายมนุษย์ละเอียด

กายรูปพรหมซ้อนอยู่ในกลางกายทิพย์

กายอรูปพรหมซ้อนอยู่ในกลางกายรูปพรหม

กายธรรมโคตรภูซ้อนอยู่ในกลางกายอรูปพรหม

กายธรรมพระโสดาซ้อนอยู่ในกลางกายธรรมโคตรภู

กายธรรมพระสกิทาคามีซ้อนอยู่ในกลางกายธรรมพระโสดาบัน

กลางกายพระอนาคามีซ้อนอยู่ในกลางกายธรรมพระสกิทาคามี

กายธรรมพระอรหัตตซ้อนอยู่ในกลางกายธรรมพระอนาคามี

ทุกกายมีทั้งหยาบละเอียด กายหยาบ กายละเอียด รวมนับ มารวมกับกายมนุษย์หยาบก็เป็น ๑๘ กาย ซ้อนกันอยู่เป็นชั้นๆ ขึ้นไป เขาเรียกว่า แผนผังของชีวิต จะต้องเป็นอย่างนี้ มีอย่างนี้ทุกคนในโลก ไม่ว่าจะเชื้อชาติ ศาสนา หรือเผ่าพันธุ์ใด ก็มีแผนผังชีวิตอย่างนี้ จะเชื่อหรือไม่เชื่อ จะรู้หรือไม่รู้ก็เป็นอย่างนี้

คนแรกที่เข้าถึงแผนผังของชีวิต

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านเข้าไปเห็น เห็นแจ้ง และท่านก็รู้แจ้งด้วยวิธีการหยุดกับนิ่ง เมื่อท่านเห็นแจ้ง แล้วก็รู้แจ้ง แล้วก็หลุดพ้นแล้ว จากกิเลสอาสวะซึ่งเป็นบ่อเกิดแห่งความทุกข์ การเวียนว่ายตายเกิดแล้วก็เข้าถึงเอกันตบรมสุข สุขอย่างเดียว ไม่มีทุกข์เจือปนเลย เป็นสุขที่ยิ่งใหญ่ ไม่มีประมาณ ภายหลังจากนั้นก็นำความรู้นี้มาถ่ายทอดอบรมสั่งสอน ให้แด่ผู้มีบุญทั้งหลาย สรรพสัตว์ทั้งหลาย มนุษย์เทวดาทั้งหลาย

วัตถุประสงค์ของชีวิต

เพราะฉะนั้น ทั้งหมดนี้ก็มีอยู่ในตัวเราเหมือนกัน มรรคผลนิพพานจึงไม่พ้นสมัย แต่ว่าใหม่เสมอ เพราะมีอยู่ในตัวของเรานี่แหละ ไม่ใช่อยู่นอกตัว จะเข้าถึงได้ก็ด้วยการหยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ดังกล่าว และก็เป็นวัตถุประสงค์ของชีวิตที่เกิดมาแต่ละภพแต่ละชาติ ก็ต้องการแสวงหามรรคผลนิพพานนี่แหละ ส่วนเรื่องการทำมาหากินแค่เป็นเรื่องประกอบเครื่องอาศัยที่จะให้ได้ปัจจัย ๔ ได้อาหาร เสื้อผ้า ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค มาหล่อเลี้ยงสังขาร ร่างกายชีวิตเรา ให้ชีวิตของเราดำเนินต่อไปได้ เหมือนไฟที่ต้องเติมน้ำมัน ต้องเติมกระแสไฟฟ้าอะไรอย่างนั้น

เพราะฉะนั้น การทำมาหากินแค่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ที่หาปัจจัย ๔ มาหล่อเลี้ยงสังขารดังกล่าว แต่วัตถุประสงค์ของชีวิต เมื่อชีวิตดำรงอยู่ได้ เป้าหมาย คือ การทำพระนิพพานให้แจ้ง เพื่อสลัดตนให้พ้นจากกองทุกข์

ทุกชีวิตที่เกิดมาเป็นมนุษย์ ต้องมีวัตถุประสงค์อย่างนี้เท่านั้นแหละ ไม่ว่าจะเป็นบรรพชิต หรือคฤหัสถ์ เป็นพระ เป็นโยมก็ตาม พระเณร เถร ชี อุบาสก อุบาสิกา ฆราวาส ชาติไหนภาษาไหนก็ต้องเป็นอย่างนี้

แต่พระจะมีโอกาสมากกว่าโยมที่ไม่ต้องทำมาหากิน มีโอกาสว่างในการทำความเพียร ฝึกใจให้หยุด ให้นิ่ง ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ นี้ ได้มากกว่าโยม เพราะโยมต้องทำมาหากิน มีเครื่องกังวลเยอะ มีปัญหาให้แก้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าไม่มีเวลาว่างสำหรับการแสวงหามรรคผลนิพพานที่มีอยู่ในตน หรืออย่างน้อยแสวงหาพระรัตนตรัยภายใน ซึ่งเป็นที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริง

นี่คือวัตถุประสงค์ของชีวิต ในทุกๆ ครั้งที่เกิดมาเป็นมนุษย์ ต้องจับหลักตรงนี้ให้ได้ แล้วเราก็จะได้เดินถูกทาง อยู่ในลู่ชีวิตของบัณฑิตนักปราชญ์ มีพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเราเป็นต้น ได้ชื่อว่าอยู่ในร่องในรอย รอยพระบาทของพระบรมศาสดา สัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านย่างพระบาทขวา รอยท่านอยู่ตรงไหน เราก็ย่างเท้าขวา ท่านย่างพระบาทซ้ายเราก็ย่างเท้าซ้าย เดินตามรอยนั้น

เพราะฉะนั้นวันนี้ เราก็จะต้องมาฝึกใจให้หยุดให้นิ่ง ให้ถูกหลักวิชชา แล้วก็ให้ถูกวัตถุประสงค์ของพรรษานี้ ที่จะตั้งใจเป็นพรรษาแห่งการบรรลุธรรม พรรษาแห่งการติวเข้ม ในการปฏิบัติธรรม เพื่อให้ถูกวัตถุประสงค์ของการมาเกิดเป็นมนุษย์ดังกล่าว

บริกรรมนิมิต

เราก็รวมใจมาหยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ในแง่ของการปฏิบัติจริงๆ เราก็อย่ากังวลกับศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ จนเกินไป แต่เราต้องรู้จักไว้ว่าอยู่ในกลางท้อง เหนือจุดตัดของเส้นด้ายทั้ง ๒ ขึ้นมา ๒ นิ้วมือ

สำหรับนักเรียนใหม่ ต้องรู้จักเอาไว้ แต่ในแง่การปฏิบัติจริงๆ เมื่อเรารู้จักแล้ว เราก็ทำความรู้สึกว่า ใจเราอยู่ตรงนี้กลางท้อง จำง่ายๆ โดยกำหนดบริกรรมนิมิตขึ้นมาในใจ คือสร้างมโนภาพว่า ภายในกลางท้อง มีของกลมๆ ใสๆ กลมรอบตัวเหมือนดวงแก้ว เหมือนมะนาว เหมือนผลส้ม ผลแตงโม ลูกปิงปอง ลูกกอล์ฟ อะไรอย่างนั้น กลมๆ แต่ว่าใสๆ ขนาดไหนก็ได้ จะใหญ่ จะเล็กก็แล้วแต่ใจเราชอบ

นึกถึงของใสๆ ก็จะทำให้ใจเราพลอยบริสุทธิ์ผ่องใสตามไปด้วย ของกลมๆ นี่มันนึกง่าย ไม่เหมือนนึกถึงเสื้อผ้า มันมีหยัก มีงอ มีแขน มีขา มันยาก แล้วเป็นของสากลเลยที่ทุกคนสามารถนึกถึงได้ คล้ายกับเรานึกถึงดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ ดวงดาว ในอากาศ ซึ่งมีรูปพรรณสันฐานกลมๆ อย่างนี้เหมือนกัน แต่ก็ให้ใสบริสุทธิ์ เหมือนเพชรที่เจียระไนแล้ว ไม่มีตำหนิเลย

กำหนด คือ นึกสร้างขึ้นมา เหมือนเรากลืนเข้าไปในท้อง กลืนของใสๆ กลมๆ หรือโคตรเพชรใสๆ อยู่กลางท้องตรงนี้นะ เพื่อให้เป็นที่ยึดที่เกาะของใจเรา ใจเราจะได้ไม่ฟุ้งออกไปข้างนอก เอาไปคิดเรื่องอื่น

เพราะเรามีความคุ้นกับการคิดเรื่องอื่นมาทุกวันเลย ตั้งแต่ตื่นนอนกระทั่งเข้านอน แม้หลับยังเอาไปฝันอย่างนั้น ตื่น หลับ ฝัน เราคุ้นกับเรื่องภายนอก เรื่องคน เรื่องสัตว์ เรื่องสิ่งของ ธุรกิจการงานบ้านช่อง อะไรต่างๆ เหล่านั้น ซึ่งการนึกถึงสิ่งเหล่านั้น ไม่เคยทำให้เราใจโล่ง โปร่ง เบาสบายเลย กายก็ไม่เบา ใจก็ไม่เบา

ความสุขที่แท้จริงอยู่ในตัว

เราไม่รู้จักด้วยซ้ำว่า โล่งใจเป็นอย่างไง แต่ว่าขอยืมคำนี้มาใช้ เมื่อเราหายอึดอัดบางเรื่อง โล่งใจ โปร่งใจนี่ เราขอยืมคำนี้มาใช้ เมื่อเราคลาย หรือพ้นจากปัญหาแรงกดดันของชีวิต หรือความทุกข์มันลดลงแวบหนึ่งเราก็โล่งใจ โปร่งใจ เรามักจะเอาคำนี้มาใช้

แต่ความเป็นจริงเรายังไม่รู้จักเลย โล่งใจ โปร่งใจ เบาใจ สบายใจ จะใช้ต่อเมื่อใจมันกลับมาอยู่ที่ตั้งดั้งเดิม ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เพราะใจมันหยุดนิ่งๆ ได้ในระดับหนึ่งเท่านั้นแหละ เราจึงจะรู้จักคำว่า โล่ง โปร่ง เบา สบาย อย่างแท้จริง คือกายมันจะเบา เหมือนจะเหาะจะลอยได้ ไม่เกี่ยงน้ำหนัก น้ำหนักตัวเราขนาดไหนก็ตาม

ถ้าใจหยุดนิ่งที่กลางกาย ตรงฐานที่ ๗ โดยนึกถึงดวงใสๆๆ ดังกล่าวนั่นแหละ พอถูกส่วนเข้าแล้ว มันก็จะเป็นอย่างนั้น จะโล่ง โปร่ง เบา สบาย ตัวจะขยายพองโต แล้วก็หายกลมกลืนไปกับบรรยากาศ ความสุขที่แท้จริงก็เริ่มเกิดขึ้น แล้วก็จะได้เริ่มสัมผัสว่า คำว่า ความสุขที่แท้จริงมันมีลักษณะเป็นอย่างไร เพราะว่าเราขอยืมเอามาใช้กันตั้งเยอะแยะ เช่น สุขที่คุณดื่มได้อะไรอย่างนี้ สุขจากการเล่นอบายมุข การพนัน ดื่มน้ำเมา เจ้าชู้ เล่นการพนัน ท่องเที่ยว คุยกับคนที่ถูกใจ หรือมีคนสรรเสริญเยินยอ เป็นต้น

แล้วก็เหมาเอาว่า สิ่งนั้นคือความสุข หรือการมีโภคทรัพย์สมบัติ มีลาภ มียศ มีอำนาจ วาสนา พวกพ้องบริวาร เราก็นึกว่า มันเป็นความสุข แต่ความจริงไม่ใช่ เราก็ยังขอยืมคำนั้นมาใช้อยู่ดี เพราะความสุขที่แท้จริง มันมีอยู่ที่เดียว คือตรงที่ใจมาหยุดมานิ่งอยู่ที่ศูนย์กลางกาย ฐานที่ ๗ บริเวณแถวๆ กลางท้อง ในระดับที่เหนือจากสะดือขึ้นมา ๒ นิ้วมือ บริเวณแถวนั้น เวลาถูกส่วนแล้วมันจะโล่ง โปร่ง เบา สบาย ขยาย ความสบาย สบาย มันเกิดขึ้นอย่างที่เราไม่เคยเป็นมาก่อน

แล้วเราก็ไม่ทราบว่า จะเอาไปเทียบกับอะไร เพราะสิ่งเหล่านั้นดังกล่าวที่เล่ามาแล้ว มันมาเทียบกับสิ่งนี้ไม่ได้ แล้วก็มนุษย์นี่อับจนถ้อยคำ ภาษาที่จะบรรยาย ความรู้สึกที่เกิดจากใจหยุดนิ่งว่ามันมีความสุขอย่างไร

ดังนั้น ทุกชาติ ทุกภาษา ทุกศาสนา เมื่อมาเรียนรู้ความรู้สากลตรงนี้ จะสามารถฝึกใจให้หยุดนิ่งได้ในกลางกาย เข้าถึงดวงธรรมใสๆ องค์พระใสๆ เขามักจะพูดเหมือนกันหมด เหมือนถอดเทปกันมาเลย ในทุกภูมิภาคทั่วโลกว่า ความสุขไม่รู้จะพูดอย่างไร พูดไม่ออกบอกไม่ถูก และผู้ที่เข้าถึงนั้นก็เรียนกันสูงๆ กันทั้งนั้น บางคนก็ชำนาญในเรื่องภาษา แตกฉาน แต่ไม่อาจอธิบายได้ว่า ความสุขที่เกิดจากหยุดจากนิ่งนี่มันเป็นอย่างไร

แต่เพิ่งจะมารู้จัก และก็ชอบมากทีเดียว ทำให้เกิดความพึงพอใจ จนตกหลุมรักตัวเองนี่ ว่าเออ แค่เราทำใจหยุดนิ่งอย่างนี้ มันมีความสุข ยิ่งใหญ่ที่ไม่มีประมาณได้จริงๆ แล้วก็เริ่มรู้จักตัวเองจริงๆ แล้วเริ่มรู้จักสิ่งที่ควรแสวงหาแล้วว่า มันอยู่ตรงนี้ และเริ่มรู้ภารกิจแล้วว่า ที่แท้จริงคืออะไร ในการเกิดมาเป็นมนุษย์ และความรู้สึกรักและหวังดีต่อเพื่อนมนุษย์ มันไม่ได้เกิดขึ้นมาเอง ความคิดที่จะเบียดเบียนตนเองและผู้อื่นก็หมดไป ความคิดผูกพยาบาทขัดเคืองใครก็หมดไป

ความคิดผูกพันเกี่ยวกับเรื่องกาม สมบัติ สตรี สตางค์ บุรุษ อะไรต่างๆ ลาภ ยศ สรรเสริญต่างๆ มันหมดไป มันอยากจะออกห่างจากสิ่งเหล่านั้น แล้วก็เห็นสิ่งเหล่านั้น เห็นก็เห็นไปงั้นๆ  ไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้ผูกพัน เพราะได้มาถึงสุขอย่างนี้แล้วจนตกหลุมรักตัวเอง เพราะตัวเองยิ่งใหญ่ มีความน่ามหัศจรรย์ เป็นบ่อเกิดแห่งความสุข และบ่อเกิดแห่งความสุขก็อยู่ภายในตัว โดยเริ่มต้นหยุดใจที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ตรงนี้ แล้วก็เป็นพยานในคำสั่งสอนของพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ ที่ว่า นตฺถิ สนฺติปรํ สุขํ ความสุขนอกจากหยุดจากนิ่งไม่มี

แปลว่า เราจะหาคำว่า ความสุข หรือเข้าถึงความหมายของคำว่า ความสุข ๒ คำนี้ได้ต่อเมื่อใจหยุดนิ่งเท่านั้น ถ้าใจไม่หยุดไม่นิ่งแปลว่า ไม่เจอ ไม่พบ แล้วความสุขไม่มีในสิ่งเหล่านั้นที่ทำให้ใจเคลื่อนไหว เปลี่ยนแปลงอะไรต่างๆ นอกจากสรรพสัตว์สรรพสิ่งทั้งหลายนั้น ล้วนเปลี่ยนแปลงไปสู่จุดสลาย เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็เสื่อมสลาย มีปัญหาอยู่ในตัวของมันเอง มันไม่ใช่สิ่งที่ควรแสวงหา เพราะฉะนั้นหยุดกับนิ่งตรงนี้สำคัญ

วันนี้เรามาฝึกใจให้หยุดนิ่ง เพื่อให้เข้าถึงพระรัตนตรัยในตัว ในพรรษาแห่งการบรรลุธรรม ก็ให้ลูกทุกคนนึกถึงดวงใสๆ ดังกล่าวนั่น หรือใครคุ้นเคยกับองค์พระใสๆ นักเรียนเก่านั่น จะนึกถึงพระแก้วขาวใส บริสุทธิ์แทนดวงแก้วก็ได้ เพื่อให้เป็นที่ยึดที่เกาะของใจเรา

แต่บางคนนึกแล้ว กดลูกนัยน์ตาลงไปดูภายในท้องไม่ได้ แล้วเมื่อกดไปแล้วก็มึนศีรษะตึง ก็ไม่ต้องไปนึกเป็นภาพ เราแค่ทำความรู้สึกว่าใจเราอยู่ในกลางท้อง แล้วก็ประคองใจให้หยุดนิ่งด้วยบริกรรมภาวนา สัมมาอะระหังๆๆ ภาวนากี่ครั้งก็ได้ จนกว่าใจเราไม่อยากจะภาวนาต่อไป ถ้าใจฟุ้งจึงหวนกลับมาภาวนาใหม่ ถ้าไม่ฟุ้งเราก็นิ่งเฉยๆ เพราะหยุดเป็นตัวสำเร็จที่จะทำให้เข้าถึงพระรัตนตรัยในตัวนะจ๊ะ

เพราะฉะนั้นเช้านี้ ขอให้ลูกทุกคน สมหวังดังใจ ในการเข้าถึงพระรัตนตรัยในตัว   ทุกๆ คนนะลูกนะ ต่างคนต่างนั่งกันไปเงียบๆ นะจ๊ะ

Add Comment

2549

วันพฤหัสบดีที่ 4 สิงหาคม พ.ศ. 2565

• Share

Related Posts